Burgemeester Pont en de Joden

Dirk Frans Pont, van december 1942 tot aan de bevrijding burgemeester van Apeldoorn, was in vele opzichten een bijzondere figuur. Een bekwaam bestuurder, maar ook een eigengereid mens dat de confrontatie met anderen niet uit de weg ging. Een nationaalsocialist die niettemin slecht overweg kon met de NSB’ers met wie hij te maken kreeg. Een man die regelmatig aanvaringen had met de Duitse bezetter.

Pont deelde de nazi-opvattingen over de Joden niet en moest niets hebben van hun rassentheorieën. “Het optreden tegen de Joden achtte ik dom en barbaars”, zei hij na zijn arrestatie in 1945. “en ik heb daartegen steeds geprotesteerd. Waar ik kon helpen, heb ik dat gedaan.” En dat klopt ook. Voor hij burgemeester van Apeldoorn werd, nam hij als directeur van de Nederlandse Houtbond een medewerker aan, H.W. Meijer. Meijer werkte bij het Amsterdams gemeentelijk energiebedrijf, maar werd ontslagen wegens deelname aan de Februaristaking van 1941. Ook mej. Rosenberg, ontslagen bij het Rijksbureau voor Hout omdat ze Jodin was, heette hij welkom. In januari 1943, kort na zijn aantreden in Apeldoorn, protesteerde Pont zonder resultaat bij de Duitsers tegen de ontruiming van Het Apeldoornsche Bos. Ook op de arrestaties van Joden in zijn gemeente had hij geen greep.

Illustratie: Burgemeester Pont eind 1944, geschilderd door Bernard van Vlijmen (uitsnede). Collectie auteurs.

‍